Lieve lieve Utina,
Vandaag precies 5 weken geleden, nam ik jou mee voor een rit door de Drunense duinen. Niet wetend welk noodlot ons te wachten stond. Wel voelde ik een onrust bij vertrek. Ik checkte of ik niet iets was vergeten en zei tegen mezelf dat ik vertrouwen moest hebben.
Wat heb ik een fijne rit gehad: het was mooi weer, je was heel relaxed. Ik herinner me het moment, tijdens de lunchstop, dat ik je eikenblaadjes gaf omdat je die zo lekker vond.
Na afloop liep je vol vertrouwen achter mij aan de trailer in. Je moest plassen en ik zei nog, dat je er een vieze bende van maakte. Ik maakte je vast, deed het deurtje dicht en startte de auto. Onderweg , op de rotonde, hoorde ik je stampen, maar daarna was je weer stil.
Bij aankomst op stal, stapte ik de auto uit. Ik deed het deurtje van de trailer open en daar lag je languit. Je deed geen poging om op te staan, maar hinnikte nog wel naar de andere paarden. Een adrenalinerush maakte meester van me. Samen met de eigenaren deden we een poging om je te laten opstaan. Je kreunde, maar als je je hoofd oprichtte, liet je je hals weer zakken. Je wilde niet en ook weer wel.
Toen de dierenarts je een ‘shot’ had gegeven, had je ineens wel weer energie om op te staan. Je benen zwaaiden in de lucht. En toen zag ik ineens je achterbeen, die al die tijd eronder had gelegen. Het onderste gedeelte bungelde. Op dat moment wist ik dat het niet goed was. Paniek, wanhoop, en stiekem hoopte ik nog dat het niet waar was wat ik zag.
Plots stond de wereld even stil. Hier eindigde het voor jou, je zou nooit meer opstaan…..
Ineens moest ik afscheid van je nemen en zeggen dat het wel goed zou komen, maar dan in de paardenhemel.
Gelukkig heb ik je nog kunnen bedanken, bedanken voor alles en dat is echt heel veel. Lieve Utina, ik mis je en zal je blijven missen.
